Rit 8:Andalo-Riva

Beste vrienden en vriendinnen van de Transalp,

Onze missie is geslaagd, over heel de lijn. We zitten ondertussen al een stukje zuidelijkder aan de Oostoever van het Gardameer, net onder Garda op een camping vergeven van de Hollanders, maar wel tiptop in orde. Gisteren stonden we voor de laatste van de 8 etappes; 60km 1500 hoogtemeters.
Een “binnenbollerke” die we eigenlijk niet echt meerekenden, maar dat was toch wat voorbarig. We hadden afgesproken met Team1 om de laatste rit samen af te werken zodat we broederlijk naast elkaar over de meet in Riva Del Garda konden bollen voor de foto. In tegenstelling tot gisteren vond Jeroen meteen de juiste kadans en de eerste en enigste klim werd vlot aangevat. Een beetje inhouden om Team1 te laten aansluiten was nodig, maar al bij al was dat geen slechte zaak, want de klim was toch lang en nog vrij pittig. Vooral de afdaling was de moeite. Een supersteile singletrack waar het gedurende een km of 2 fysisch onmogelijk was om te fietsen. Marc van Team1 deed tijdens de eerste meters nog een poging, maar werd door de zwaartekracht snel teruggefloten. Wij wisten ook meteen hoe laat het was en besloten ons motto “better safe than sorry” ook vandaag nog een laatste maal hoog in het vaandel te dragen. Tijdens de laatste meters van die afdaling reed Lieven achteraan nog plat ook. Vandaar was het echter nog maar een km of 25 vals plat over de baan binnenbollen. Snel vervangen dus was de boodschap en dan achtervolgen op Team1 die zachtjes verdergebold waren. Die laatste kilometers werden in ware tijdritstijl afgewerkt; bij elkaar in het wiel en ronddraaien. Het betere polderwerk, zalig!!!
Aan de finish in Garda stond veel volk en onze verzorgingsploeg waar wie anders dan onze Jowan een fles cava (danku Bolle) over ons uitspoot. Even waanden we ons echte kampioenen. Snel werden enkele flesjes gekraakt en de nodige braadworsten (eindelijk) naar binnen gespeeld om terug wat op krachten te komen. De grootste verrassing van de dag en van de hele week moest echter nog komen. Onze ploeg had ons in de waan gehouden dat we ergens op een stoffige parking wat aan plantrekkerij moesten doen en we dan morgen wel zouden zien wat we zouden gaan doen. Onze mobilhome stond in plaats van op een ranzig plein op de parking van een leuk hotelletje. Een deugdoende douche en het vooruitzicht op een goed bed, hoewel die van de mobilhome ook super zijn, deed ons vol goede moed de nacht induiken. Wij naar de pastaparty met prijsuitreiking en de verdeling van de finisherfietstruitjes. Dat viel echte letterlijk en figuurlijk in het water. Het eten lukte nog net droog, maar toen besloot Thor en zijn helpers dat de pret lang genoeg geduurd had. De hemelsluizen gingen wagenwijd open en onder een orkest van doder en bliksem ontstond er een ware zondvloed. We zijn dan maar gaan schuilen en in en bar richting hotel zijn we dan nog maar wat cocktails gaan drinken. Onze finishertruitjes zijn we natuurlijk nog wel gaan ophalen. Het gegeerde kleinlood konden we ons natuurlijk door wat regen niet laten ontglippen.
Rond een uur of halfeen kropen we moe, halfzattekes, maar voldoen in ons bedje.

Deze ochtend zaten we nog steeds in ons Transalpritme en waren we al vroeg uit de veren. Na een lekker ontbijt besloten we verder richting zuiden te rijden en en dat bracht ons daar waar we nu zitten. In de mobilhome bleek vooral dat Lieven en Jeroen de groentes waren. Zij zaten duidelijk nog wat onwennig op hun zeteltje terwijl de rest van de doorwinterde crew meteen in hun routine van elke dag vielen. Na niet al te veel moeite vonden we deze camping en de kans is groot dat we hier blijven tot het tijd is om terug huiswaarts te keren. De rest van de tijd gaan we vooral vullen met uitrusten, wat rondhangen en misschien nog enkele leuke uitstapjes maken.

Wat we precies gaan uitsteken de komende dagen lezen jullie dan later wel.
Groetjes.

Rit 7: Kaltern-Andalo

Na de dag van gisteren leek dit een simpel ritje… Toch nog 3000 hoogte meters over 75 km niet te onderschatten! Het zonneke was weeral vroeg van de partij, wat nen hete dag deed vermoeden. Aan de start nog even gesocialezed met kersvers wereldkampioen marathon MTB en Belgische trots Roel Paulussen. Die kwam even en ritje doen vlak bij zijn woonplaats, kwestie van te trainen voor de olympics. Een zware openingsklim kort na de start waarin Jeroen niet direct in z’n ritme kwam. We bolden toch nog vrij vlot naar boven en haalden de snellere starters al snel wat bij. Het juiste ritme kwam met de kilometers en op de slotklim had Jeroen de juiste cadans gevonden en knalden we toch nog heel wat kadees terug voorbij. Een 107 plaats, weeral goe gereden. Het iets later gestarte team 1 kwam kort na ons binnen, ook zij hadden een goed gevoel aan de rit overgehouden.
Morgen de laatste naar het meer, nu zou het toch moeten lukken zonder accidenten te finishen… We zien der al naar uit! Waarschijnlijk morgen geen verslag wegens andere verplichtingen…. We kruipen der laatste keer vroeg in, salukes! En snorry voor de korte verslagskes!

Rit 6: Naturns-Kaltern

Vandaag de zwaarste van de acht!! Toch iets zenuwachtiger dan de andere dagen naar de start. 4000 hoogte meters verspreid over net geen 100 km en dat na al de rest, dat beloofd. De start verloopt iets minder vlot dan de andere dagen en al snel moet er een eerste stuk gewandeld en geduwd worden. De gemiddelde snelheid doet een lange rit vermoeden. Het gaat anders snel terug beter en we kunnen een goed tempo ontwikkelen. Na een lange, zware en warme rit bollen we na 7u01 binnen, 14,3km/h is voor de deze rit niet slecht. We eindigen vandaag op een 100ste plaats, waar we op voorhand hadden willen voor tekenen. Team 1 kent een “mindere” dag, en komt 40 minuten later over de meet gebold. Moe maar voldaan terug naar de camper waar het team er reeds een gezellige dag aan het meer van had gemaakt en toch al een eerste keertje tipsi waren geweest.

Rit 5: Livigno-Naturns

Wat we thuis ingeschat hadden als een overgangsetappe bleek achteraf toch wel iets meer te zijn dan dat. Met 123km en bijna 3000 hoogtemeters hadden we natuurlijk beter moeten weten…
De eerste en enigste lange klim van de dag bracht ons naar het dak van deze Transalp; 2897m. We kregen wel het voorrecht om door het Stelvio national park te rijden, waar de rijders als mieren achter elkaar en in kolonne de bergflanken werden opgestuurd. Indrukwekkend en weerom heel mooi.
Op de top was het erg koud en sneed er een ijzige wind, maar een lange afdaling naar het warme dal wachtte als beloning op ons. Lieven wees even op de top van de mytische Stelvio, die we in verte zagen liggen, ook gene kattepis denk ik…
Eenmaal het dal bereikt na was het bijna steeds in dalende lijn rijden richting Naturns. De grote afstand, de verraderlijke “knikjes” en het helse tempo van locomotief Lieven zorgden er echter voor dat het uiteindelijk toch snakken naar de finish. Ik (Jeroen) kon gelukkig mijn wagonnetje nog net aanpikken, maar het was toch tijd om het stationnetje binnen te rijden… Als verrassing stond ons mama met tante Lut jog te supporteren net voor de aankomst. Olé!! Team2 bolde een minuutje of 8 na ons binnen na een zonnige en mooie dag mountainbiken.
Morgen de zwaarste etappe van de 8. We zijn eens benieuwd, dat de man met hamer maar blijft waar hij is, ver weg…

Voor stand en uitslagen: www.bike-transalp.de
Hier kan bij ergebnisse de uitslag bekeken worden.

Rit 4: Scuol-Livigno

Na deze dag is het niet meer optellen, maar aftellen. Niet dat we snakken naar het einde van onze tocht, maar je begint benen toch al wel wat te voelen, om nog maar te zwijgen over ons achterste…

Bij de start in het mooie en gezellige Scuol was het weer twijfelend naar boven kijken om in te schatten wat de weergoden voor ons in petto hadden. Uiteindelijk hadden we weer niet te klagen want we zijn de hele rit droog gebleven en konden in Livigno zelfs genieten van een hoogtzonnentje. Dit was tot hiertoe de mooiste rit van allemaal. Prachtige natuur; heerlijk groene Alpenweides, klaterende bergriviertjes, massieve rotspartijen en indrukwekkende bergtoppen. Vandaag ook wat minder asfalt dan de voorbije dagen. Veel meer mooie singletracks en smallere bergpaadjes om te volgen.
Het gevoel in de benen is ook nog steeds erg goed, dat bewijst onze 118de plaats. Goed doorgereden zonder te forceren en toch rijden we bergop heel wat volk voorbij, goed voor de moral en beter zo dan andersom… Paul van Team1 klaagde van een tekort aan “jus” in de benen vandaag, wat maakte dat zij een kwartiertje na ons over de meet bolden.

Ook voor de volgers was de verplaatsing de moeite; smalle bergpaadjes, tunnels met lange wachttijden en flirtten met de afgrond. Dat maakte dat ook zij heel wat te vertellen hadden bij de aankomst.

Dat Livigno de bijnaam “Klein Tibet” draagt, snappen we nu ook. Op 1800m kan het zelfs in de zomer verschrikkelijk koud zijn en dat hebben we ondervonden. Een massage buiten onder een donsdeken, muts op en Johan en Liesbeth die zich grootmoedig opofferden om in de tent te slapen, zodat de Jeroen en Lieven zeker geen last zouden hebben van de kou ’s nachts en zo een goede nachtrust zouden mislopen. Wat een team!!!

Morgen een lange klepper op het programma, we zien wel en dan zitten we dik over helft!!! De “road to Riva” ligt nog steeds wagenwijd open.

Rit 3 Ischgl-Scuol

Na een natte nacht die ons het ergste deed vrezen voor de dag startten we in Ischl voor de eerste maal in de regen. (waar volgens Kelly en Liesbeth altijd de zon schijnt). Het was rillen en bibberen aan de start, op 1300 meter is het immers al redelijk fris. Het was bovendien erg bemoedigend dat men ons bij het binnenrijden van de startblok waarschuwde voor sneeuwval en vriestemperaturen op 2700m en laat dat nu net de hoogte zijn die we moesten overwinnen vandaag. Omdat we meteen moesten beginnen klimmen was de ergste koude bij de start echter al geleden en konden de regenvestjes al snel uit. Van 1300m naar 2700m in één ruk, van een opwarmer gesproken. Na een uur of twee klimmen, naar de top van het skigebied Ischl, konden we aan de afdaling beginnen, regenvestjes terug aan aan en vlammen maar, wat in het geval van Jeroen erg relatief is. Dalen is namelijk niet echt zijn ding… Ondertussen brak de zon af en toe door de wolken en dat zou alleen maar beteren!
Daarmee hadden we de zwaarste brok van vandaag eigenlijk al gehad. Goed eten en drinken, niet forceren tijdens de resterende klimmen en na toch nog een vrij pittig gereden laatste 30 km vals plat, omhoog, bolden we reeds voor de derde maal vrij fris en in volle zon, over de meet in het mooie bergdorpje Scuol, Zwitserland. Blijkt dat we na de rit van vandaag opschuiven van een 186ste naar een 144ste plaats! Joepiedepoepie!
We verrasten onze verzorgers met onze vroege aankomst, maar dat was geen enkel probleem. Ons Team had weer het onmogelijke voor elkaar gekregen; een mooi en het allerlaatste plekje bemachtigen op de camping in Scuol. Onze fietsen werden gekuist door Vicky en Kelly, de benen werden uitvoerig, grondig en vooral erg goed gemasseerd door Liesbeth en het eten werd gemaakt. Kok Johan gaf weer het beste van zichzelf en de buikjes werden meer dan rond gegeten. Na de zondvloed van gisteren was het vooral genieten van een overheerlijk hoogtezonnetje en het prachtige bergpanorama.
Te onthouden van vandaag; een zelfgemaakt openluchttoilet, Johan betrapt Vicky in de bosjes(?) en schrikt zich een hoedje en de mobilhome van Team La Pipe2 neemt de leiding in de karavaan van volgauto’s, mobilhomes en caravans. Het gerucht in het Transalpcircus doet de ronde dat wij de te volgen camper zijn als je een goed plekje wil bemachtigen aan de volgende aankomstplaats.

Als we morgen goed binnenbollen zijn we halverwege!!!

Rit 2: Imst-Ischgl

Deze ochtend sliepen Jeroen en Lieven nog vast toen Vicky hen om 6u30 kwam wekken, de twee rakkers lagen nog lekker te snurken in hun tentje. Het regende en het zag er buiten niet echt super uit, het zonnetje va gisteren was ver te zoeken. Na het ontbijt vertrokken de 4 fietsers naar de start (9u00) en konden de volgers inpakken en koers zetten naar Ischgl. De rit van vandaag staat in de top 3 van zware ritten, direct na de start kregen we al en serieuze klim te verwerken. Gelukkig was het intussen droog. Jeroen bepaalde vanaf het begin het tempo de drie anderen volgden zonder al te diep in de reserves te moeten tasten. Het enige wat opviel was dat Jeroen’s hartslag verdacht laag bleef? In totaal hebben we vandaag 77km gereden, 2975 hoogte meters overwonnen en dit tegen 13,1km/h. We zaten 5u57 in het zadel maar het bleef heel de dag droog. We bleven heel de dag samen en bolden met z’n vieren over de streep, wat een prachtige foto op moet geleverd hebben. De volgers stonden ons daar allen tezamen op te wachten wat wel super was!
De volgers waren ’s morgens met de mobilhome vertrokken, waren in een bliksem schicht ter plekke en stelden daar alles reuze gezellig op. ’s Middags gingen zij ons parcours voor maandag alvast verkennen, al was het wel met de lift. Zij gingen naar 2300meter met de silveretta baan om een hapje te gaan in bar Panorama. Uiteraard en gelukkig kwamen ze ook naar beneden om ons daar op te wachten. Na onze gans tolle arrivee, werden de eerste gele rakkers (pintjes) door onze volgers achterover gekletst. De mtb’ers gingen ondertussen douchen en toen barste er een onweer boven Ischgl los waar onze camper serieus getest werd op waterdichtheid, voorlopig OK. De koers werd op den TV gevolgd in de “Fire and Ice” waar ondertussen verschillende Jagermaisters tegen de tanden gekletst werden… De koers werd volgens Kelly gewonnen door “Moyene” van Credit agricole! Hihi. Op de menu heerlijke koude groentpasta en warme pasta met rooie saus! Vroeg de nest in voor de fietsers, redelijk vroeg voor de volgers wegens weinig ambiance in Ischgl.

Rit 1: Füssen-Imst

Vandaag was Team La Pipe vroeg uit de veren, Jeroen en Lieven lagen in de tent en wekten de rest. Na het ontbijt werd er samen met de mannen van team 1 richting start gereden. Daar scheidden de wegen, de fietsers en de volgers; elk zijn race. Om 10uur gingen de fietsers van start. Onder een heerlijk en bij momenten erg warm zonnetje, en AC/DC’s Highway to hell gingen we van start. Eerst vrij rustig maar onder impuls van Marc en Jeroen ging het tempo samen met het parcours de hoogte in. Vooral de laatste klim van de dag was vrij zwaar. Op het einde van de klim moesten we een eerste keer van de fiets, te steil!! Dat beloofd voor de rest van de week…De laatste 20 kilometers gingen vooral in dalende lijn, lekker binnen bollen en niet te diep meer gaan. Vandaag hebben we 81km gedaan, 4u22 gereden, gemiddeld 19,4km/h, 1946 hoogte meters. In het algemeen klassement staan we 161ste van de 550, goed bezig.. Team 1 bolde enkele minuutjes voor ons binnen en staan enkele plaatsen voor team2.

Om 9u50 ging ook de rit van de volgers van start. Na de juiste Imst te hebben ingegeven (Oostenrijk en niet die van Duitsland) konden ook zij op weg. Onder de biet van André Hazes scheurde de met goud behangen Mr.T van de transalp naar den arrivee. Door een accident geraakten zij echter wat achter op schema. Na wat gesocialized te hebben met wat Duitsers die ons voor Italianen hielden bolden ook zij Imst binnen. Daar zetten zij op oranje legioen achtige wijze de campers en de tentjes op. Ondertussen bolden ook de MTB’ers binnen en moesten de volgers zich nog reppen om de bikers binnen te loodsen. Eens op de camping, douchen en de massage tafel op waar een nog steeds gehavende Liesbeth ons beide super swanjeerde. Ondertussen gingen Vicky en Johan naar de winkel om voor het nodige proviant te zorgen. Ondertussen ontfermde Kelly zich over de fietsen… Bij het schillen van de patatten zorgde Vicky voor het eerste verzorgingswerk, een snee en Kelly der koffer to the rescue. Op het menu vanavond peekes, patatten met kipfilé… Voila, morgen een eerste echt pittige rit en het weer zou niet echt super zijn, we zullen wel zien!

Take Off

Eergisteren was het dan zover, het vertrek. Al vroeg werd de mobilhome opgehaald en bij vader Verbist gestald, om daar te verzamelen en alles in te pakken. De Zandvlietse kermis zat bij sommigen nog serieus in de benen (of het hoofd) maar tegen 20u00 werd er toch in La Pipe verzameld om samen nog een hapje te eten en afscheid te nemen van de mama’s en papa’s, maar vooral ook van Sven en Tineke. Voor Jeroen viel het afscheid extra zwaar want hij zal z'n geliefde moest z'n geliefde voor de komende weken moeten missen. Josien at een hapje mee en nam afscheid van de bende... Tegen 23u15 kroop onze chauffeur Jowan achter het stuur om koers te zetten richting Füssen. De Joppe kwam aan den Aldi nog even zwaaien en welle weg…
De gebroeders hadden de luxe om achterin de camper lekker in een bedje te kunnen duiken en sliepen bijna heel de rit, den ene al een beetje vaster dan den andere. De 4 andere pipers brachten ons zonder problemen op onze bestemming; Zuid-Duitsland. Zowel Kelly als Johan gingen volledig loos achter het stuur.

Vlotjes de eerste camping opgereden. Eén nadeel, het heeft donderdag heel de geregend. We besloten dan maar rustig uit te pakken en de batterijen op te laden na de zware kermis week.

Vrijdag morgen, geen regen, redelijk uitgeslapen en lekker ontbeten. Een waterzonnetje deed ons het beste hopen voor de het verloop van de dag. Vol goede moed en kok / chauffeur Johan met een lang gezicht want zijn zadel was nat, fietsten we met zijn allen naar Füssen. Daar werden de startnummers afgehaald en gingen we bijna op de vuist met 2 Engelsmannen die stonden te gniffelen met Lieven zijn moutainbike. Vervolgens deden we in het gezellige centrum van Füssen een terrasje en aten we het verplichte bordje pasta. Daar onze startvoorraad al bijna was opgebruikt, deden we inkopen bij de plaatselijke Lidl. Terug aangekomen op de camping was het wachten op de aankomst van team La Pipe 1 die rond de vijven binnenbolden. Terwijl Jeroen en Lieven een uiltje knapten, speelde Johan een beetje vals bij het kaarten (wat door Johan ten stelligste en met klem ontkend wordt, onderzoek is ingesteld). Het laatste avondmaal voor de start, uiteraard spaghetti, klaargemaakt door onze kok, is ondertussen juist opgediend…. overheerlijk!
Smakelijk en tot morgen!!

VOOR DE EERSTE FOTO'S: http://www.facebook.com/album.php?aid=2004777&l=a037e&id=1070995463

Inpakken en wegwezen!!

Eindelijk is het (bijna) zover, woensdag avond trekt team 2 het transalp avontuur opgang! Na een hapje in La Pipe kruipt de Jowan achter het stuur en zijn we weg. De voorbereidingen zitten erop, deze week werd nog een laatste maal pittig doorgetraind (ondanks het slechte weer), de laatste afspraken gemaakt en de valiezen stilaan gepakt. Team 1 komt pas tegen vrijdag naar het Duitse Füssen afgezakt om het team compleet te maken. Zaterdag gaan we dan van start...

De polderkoers met een hart zal dit jaar aan ons voorbij gaan, kwestie van geen extra risico's meer te nemen. Suc6 aan alle polderknallers en dat den beste winnen mag. Johan, Mechanic van het eerste uur Sven en masseuse Liesbeth kunnen alvast voor een vroegtijdig feestje zorgen en kampioen der polderklievers worden op maandag...