Rit 8:Andalo-Riva

Beste vrienden en vriendinnen van de Transalp,

Onze missie is geslaagd, over heel de lijn. We zitten ondertussen al een stukje zuidelijkder aan de Oostoever van het Gardameer, net onder Garda op een camping vergeven van de Hollanders, maar wel tiptop in orde. Gisteren stonden we voor de laatste van de 8 etappes; 60km 1500 hoogtemeters.
Een “binnenbollerke” die we eigenlijk niet echt meerekenden, maar dat was toch wat voorbarig. We hadden afgesproken met Team1 om de laatste rit samen af te werken zodat we broederlijk naast elkaar over de meet in Riva Del Garda konden bollen voor de foto. In tegenstelling tot gisteren vond Jeroen meteen de juiste kadans en de eerste en enigste klim werd vlot aangevat. Een beetje inhouden om Team1 te laten aansluiten was nodig, maar al bij al was dat geen slechte zaak, want de klim was toch lang en nog vrij pittig. Vooral de afdaling was de moeite. Een supersteile singletrack waar het gedurende een km of 2 fysisch onmogelijk was om te fietsen. Marc van Team1 deed tijdens de eerste meters nog een poging, maar werd door de zwaartekracht snel teruggefloten. Wij wisten ook meteen hoe laat het was en besloten ons motto “better safe than sorry” ook vandaag nog een laatste maal hoog in het vaandel te dragen. Tijdens de laatste meters van die afdaling reed Lieven achteraan nog plat ook. Vandaar was het echter nog maar een km of 25 vals plat over de baan binnenbollen. Snel vervangen dus was de boodschap en dan achtervolgen op Team1 die zachtjes verdergebold waren. Die laatste kilometers werden in ware tijdritstijl afgewerkt; bij elkaar in het wiel en ronddraaien. Het betere polderwerk, zalig!!!
Aan de finish in Garda stond veel volk en onze verzorgingsploeg waar wie anders dan onze Jowan een fles cava (danku Bolle) over ons uitspoot. Even waanden we ons echte kampioenen. Snel werden enkele flesjes gekraakt en de nodige braadworsten (eindelijk) naar binnen gespeeld om terug wat op krachten te komen. De grootste verrassing van de dag en van de hele week moest echter nog komen. Onze ploeg had ons in de waan gehouden dat we ergens op een stoffige parking wat aan plantrekkerij moesten doen en we dan morgen wel zouden zien wat we zouden gaan doen. Onze mobilhome stond in plaats van op een ranzig plein op de parking van een leuk hotelletje. Een deugdoende douche en het vooruitzicht op een goed bed, hoewel die van de mobilhome ook super zijn, deed ons vol goede moed de nacht induiken. Wij naar de pastaparty met prijsuitreiking en de verdeling van de finisherfietstruitjes. Dat viel echte letterlijk en figuurlijk in het water. Het eten lukte nog net droog, maar toen besloot Thor en zijn helpers dat de pret lang genoeg geduurd had. De hemelsluizen gingen wagenwijd open en onder een orkest van doder en bliksem ontstond er een ware zondvloed. We zijn dan maar gaan schuilen en in en bar richting hotel zijn we dan nog maar wat cocktails gaan drinken. Onze finishertruitjes zijn we natuurlijk nog wel gaan ophalen. Het gegeerde kleinlood konden we ons natuurlijk door wat regen niet laten ontglippen.
Rond een uur of halfeen kropen we moe, halfzattekes, maar voldoen in ons bedje.

Deze ochtend zaten we nog steeds in ons Transalpritme en waren we al vroeg uit de veren. Na een lekker ontbijt besloten we verder richting zuiden te rijden en en dat bracht ons daar waar we nu zitten. In de mobilhome bleek vooral dat Lieven en Jeroen de groentes waren. Zij zaten duidelijk nog wat onwennig op hun zeteltje terwijl de rest van de doorwinterde crew meteen in hun routine van elke dag vielen. Na niet al te veel moeite vonden we deze camping en de kans is groot dat we hier blijven tot het tijd is om terug huiswaarts te keren. De rest van de tijd gaan we vooral vullen met uitrusten, wat rondhangen en misschien nog enkele leuke uitstapjes maken.

Wat we precies gaan uitsteken de komende dagen lezen jullie dan later wel.
Groetjes.